Koń 2.0 (4)

Wracamy do konia oczywiście. Termin zbliża się nieubłaganie, a ja oczywiście w lesie. Już dzisiaj wiem, że się nie wyrobię, ale cóż zrobić. Jak wiadomo: nie po drodze nam. Konia jednak haftuje się coraz przyjemniej, chyba się już z nim pogodziłam. Ponadto parę jaśniejszych kolorów zaczęło się, więc nie jest już tak szaro-buro. Wyłoniło się ucho jedno, więc jest postęp. Do końca naprawdę daleko, a mimo wszystko haftuje się dość ciężko. W każdym razie, postępy są dość widoczne. Wyszłam z założenia, że nie będę Was zamęczać każdym nowym przybyciem krzyżyków na kanwę, a co jakiś czas pokazywać będę większe postępy. Zatem oto proszę, kolejne ponad dwie strony skończone: 

Tak było na początku miesiąca

Obecnie

Kanwa bardzo pomięta, bo ciągle naciągnięta na tamborek. Do sesji zdjęłam haft z tamborka, no a przy okazji trochę dam mu odpocząć :) Jak widać od ostatniego czasu, czyli od początku maja przybyło sporo, jednak nie na tyle dużo, bym mogła powiedzieć: "wyrobię się". Okazuje się, że za wolno stawiam krzyżyki, by go tak szybko skończyć, jak mi się wydawało, że skończę. Nie jestem nawet w połowie, więc jest ciężko. Wiadomo, jakby nie przygody, to może się wyrobiła. Ale to pewnie i tak moja płonna nadzieja. 

Sampler powoli też się robi, bardzo powoli, bo jednak koń jest priorytetem. Do października jeszcze trochę czasu w końcu. A do końca czerwca już naprawdę niedługo. Nie da rady żebym zdążyła, ale już teraz nic nie zrobię - wręczę prezent opóźniony, trudno. 

***

Dziękuję za piękne słowa dotyczące haftowaniu na lnie. Dodajecie mi skrzydeł i wiary, że dam radę ;) Dziękuję również za wszelkie wskazówki i rady - są bardzo pomocne :) Życzę Wam Kochani miłego tygodnia :)

Forever & Always (1)

Podchodziłam jak kot do jeża. Ale podeszłam i len nie jest straszny! Trochę sprawia kłopotów - nie wprawione oko i umysł nie zawsze wiedzą, gdzie igłę wbić. No i czasami trzeba odpruć i znów zrobić. Ale! Nie jest źle! Co więcej, jest całkiem, a całkiem przyjemnie :) 

A więc takie moje spostrzeżenia dotyczące lnu:

1. Len jest bardzo miłym materiałem w dotyku i krzyżyki prezentują się na nim ślicznie. Fakt, nie wszystkie są równe, ale to też jeszcze wina średnich umiejętności hafciarskich.
2. Trudno się go na tamborek naciąga, żeby było w miarę równo.
3. Poza tym chyba mam za dużą igłę, albo za mocno ściągam mulinę, bo dość duże oczka zostają. Mam nadzieję, że po praniu len wróci w miarę na swoje miejsce i nie będzie straszył "dziurami", a jedynie będzie pięknie się prezentował.
4. Efekt haftu (mimo tak niewielkiego skrawka) według mnie jest prześliczny. Okazuje się prawdą, że len jest idealny na samplery i hafty bez tła.

To takie krótkie spostrzeżenia po pierwszych doświadczeniach z lnem.  Jestem zauroczona nim oraz samym samplerem. Coś czuję w kościach, że będzie piękny. Nawet się zastanawiam, czy swoją pamiątkę ślubną nie wyhaftować i nie powiesić. Fakt, jesteśmy dwa lata po ślubie. No ale dwa lata temu nie wiedziałam, że istnieje tak piękny wzór, a nawet nie haftowałam jeszcze. Zobaczę, ale coś mi się wydaję, że i ja się pokuszę na ten cudowny wzór. A teraz zapraszam Was do zobaczenia moich zmagań z lnem:

Zdjęcie samego górnego paska zrobione zostało wieczorem - stąd ta średnia jakość i inny wygląd lnu. Reszta zdjęć zrobiona została w dzień i oddaje w sumie kolor samego lnu.

Jak widzicie, wyhaftowałam niewiele - brak czasu. No i koń, oczywiście. Teraz wracam do konia, jest jednak priorytetem. Chociaż tęsknie rzucam okiem na sampler. To taka cudowna odmiana po szaroburym koniu. Te piękne, pastelowe kolory i delikatność zachęcają i wołają: "zostaw bure kolory konia, weź nas!". Ale! Jestem twarda babka: nie dam się omamić :) Koń musi zostać zrobiony. Choć przyznam szczerze, że chyba jednak nie zdążę. Zobaczymy.
A Wam kochani, życzę wspaniałego, pięknego dnia. 

Przełamując monotonność: zakupy :)

Zdecydowałam się w końcu na zakupy. A właściwie to okoliczności za mnie zdecydowały. Wiadomo, gdyby zakupy hafciarskie zależały tylko od mojego "widzimisię" to byłyby robione non stop ;) Ale, że mam ograniczone możliwości finansowe, zakupy trzeba robić rzadko. I z głową. Chociaż, moja Racjonalność wyłącza się, gdy wchodzę na strony sklepów. Zawsze mam konkretny plan zakupów, ale brak Racjonalności i Zdrowego Rozsądku w takich momentach (swoją drogą, wydaje mi się, że idą oni we dwoje na kawę jakąś, czy ciastko), powoduje, że wszystko bym kupiła i większość ląduje w koszyku. A potem zdziwienie: "Tyle mam zapłacić? Przecież zamówiłam raptem kilka motków muliny!". No i trzeba systematycznie wyrzucać, te wszystkie, niezbędne rzeczy z koszyka.

Tym razem było podobnie. Racjonalność zawinęła się pod ramię ze Zdrowym Rozsądkiem i ulotnili się cichaczem. Na kawę. Albo prędzej na ciastko, bo przecież skądś te dodatkowe kilogramy biorą się na brzuchu i udach, prawda? W końcu ja czekolady nie jadam :D To ich sprawka.

Niemniej jednak zrobiłam zakupy. Pierwsze od lutego! Ale ten czas leci. Zakupy na okoliczność październikowego ślubu. Zapytacie: ale po co tak wcześnie? A no dlatego, że znając moje możliwości hafciarskie i tak się mogę nie wyrobić. Tym bardziej, że pierwotny plan z koniem, że go skończę do końca kwietnia, legł w gruzach. Staram się uczyć na błędach, więc chcę mieć zapas czasu. Poza tym nie mam pojęcia zielonego jak się haftuje na lnie, ani jak się ozdabia haft koralikami, czy jakimiś Algerian eyes. Z tych względów muszę mieć dużo czasu. W końcu haft musi być idealnie zrobiony i dokładnie wykończony. Wszakże to ślub mojej najlepszej przyjaciółki. Nie wiem jeszcze jak to zrobię, ale no jakoś muszę. 

Zakupy oczywiste: tkanina, muliny, igły, koraliki. No i oczywiście pojawiły się problemy techniczne. Autorka wzoru podaje, że najlepiej byłoby mieć Belfast w kolorze fioletoworóżowym. U nas nie odnalazłam takiego. Więc zamówiłam tkaninę w kolorze starego różu. Mam nadzieję, że będzie ładnie to wyglądało. Pociesza mnie fakt, że na kolor przewodni ślubu wybrany został róż  (a właściwie to pociesza w tym aspekcie, bo sama się będę musiała wbić w róż, a to już ciężka sprawa). Poza tym przewodnim kolorem haftu jest biały, więc sądzę, że nie zrobi to stanowczej różnicy, jeżeli chodzi o tony różu i fioletu na tkaninie. Czas pokaże.

Tak wyglądać ma całość.
Zdjęcie zrobione stronie w Cross Stitch Collection, z którego pochodzi wzór 

Belfast w kolorze starego różu

Całość mulin i koralików

Poza tym nie wiem, jak się haftuje na lnie. Wydaje mi się to naprawdę trudne i będę musiała na malutkim skrawku poćwiczyć dla wprawy. Do tego dochodzi metalizowana mulina, o której czytałam same złe rzeczy.

Kolejnym problemem był wybór koralików. Po pierwsze: nie mam o tym pojęcia. Po drugie, rozpiska nie podaje koloru koralików. Zatem, zostałam zdana na siebie. Stawiam na biel, krem. Zamówiłam następujące rodzaje:

No i chyba tak sobie myślę, że wybiorę biel. No może krem? Nie wiem. Zdecyduję na końcu. O ile to w ogóle wyhaftuje :) Swoją droga muszę się do edukować w sprawie ozdabiania koralikami haftów. Nie mam pojęcia, jak to się robi. Może macie dla mnie jakieś porady, rady? Co się robi, z czym się to je? Wiem, że część z Was ozdabia koralikami hafty i wychodzi to przepięknie.

No i te nieszczęsne Algerian eyes. Nie wiem, co mnie podusiło, żeby taki wzór wybrać. To znaczy wiem: bardzo jest piękny i naprawdę jestem pod ogromnym wrażeniem. Ale, nie wiem, czy ja podołam temu wyzwaniu. Znów się rzucam z motyką na słońce. Zobaczymy, co z tego wyjdzie.

***

Wracając do monotematyczności: koń robi się cały czas. Grzywa rośnie :) Może się wyrobie jednak. Ale nie zapeszam. A Wam dziękuję za doping, obserwację, uwagi i w ogóle: dziękuję :)

Monotematycznie: koń 2.0 - odsłona 3

Wiem, zrobiłam się i nudna, i przewidywalna, i niesystematyczna zarówno w hafcie, jak i w blogowaniu. Jednak są cztery przyczyny tego marnego stanu rzeczy. Po pierwsze, koń mnie stopuje i zbliżający się termin urodzin/imienin: czerwiec/lipiec. Bardzo zależy mi na skończeniu tego konia i na podarowaniu go w ręce pewnej dobrej osoby. Jednakże, jak same wiecie: nie po drodze nam. Po drugie, mam w domu mini szpital: mąż smarka, tato jest po poważnej operacji z powikłaniami, a ja sama rozłożona zostałam przez przeziębione oskrzela. Po trzecie, wymieniamy ogrodzenie i bramę, a jak wiecie gdy są robotnicy i jakiekolwiek remonty, to nie ma czasu. No i po czwarte, zbliżająca się sesja na doktoracie i egzaminu. Zatem, wybaczcie mi nie tylko monotematyczność, ale i niewielką aktywność ostatnio. Nie składa mi się nic póki co. Niemniej jednak, nie przyszłam tu narzekać (no może troszeczkę :)), a pokazać Wam, że żyję, że pamiętam, że coś tam haftuję.

Marzy mi się odskocznia: jakiś kolorowy haft, albo przynajmniej powrót do soczystych kolorów Afrykanki. Aby nie kusić losu, schowałam wszystkie hafty do szuflady. Został tylko koń. Nie ma czasu na opierdzielanie się i marudzenie i w ogóle. Skupiam się na koniu, na Lancelocie (jak go sobie nazwałam). Idzie jak po grudzie, ale idzie i to najważniejsze.

Coraz lepiej wychodzi mi też parkowanie. Chociaż uważam, że parkowanie najlepiej jednak wychodzi na krośnie. Nie mam krosna, ale przynajmniej tak mi się wydaje. Albo chociaż na tamborku, który posiada stojak, czy rączkę, czy jak to się tam nazywa. Przeszkadzają mi plątające się po brzuchu nitki (bo zazwyczaj haftuje zwinięta w fotelu, rzucając okiem na ekran monitora, gdzie leci serial). Po drugie, trzymanie tamborka i ciągłe zmienianie igieł jest dość uporczywe i niewygodne. Sama metoda wydaje mi się coraz lepsza. Przynajmniej jeżeli chodzi o konia, gdzie nie ma płatów, grup kolorów, a jedynie pojedyncze kolorki i straszne piksele. Póki co nie wyobrażam sobie jednak parkowania np. przy Afrykance. Ale kto mnie tam wie, co wymyślę.

W każdym razie podziwiajcie nędzne postępy:

Tak było

A tak jest teraz

Postęp marnawy. Myślałam, że w tym tygodniu skończę kolejną stronę, ale się nie zanosi na to niestety. Nie wiem, doprawdy nie wiem, jak ja się wyrobię i jak Was nie zanudzę na śmierć. Coś wymyślę, a Wam serdecznie dziękuję za doping i ciepłe słowa - przydają się, szczególnie wtedy, kiedy mam ochotę rzucić tamborkiem o ziemię :)

Pozdrawiam Was wiosennie ;)